Ar c'hlazenn fri aour (Sparus aurata) zo ur pesk mor.
L'orada, l'aurada, la daurada, la doradeta o la moixarra[4] (Sparus aurata) és una espècie de peix pertanyent a la família dels espàrids i l'única del seu gènere.[5] És present a la mar Negra,[6][7][8] la Mediterrània (incloent-hi els Països Catalans)[9][10][11][12][13][14][15][16][17][18][19][20][21][22][23][24][25] i l'oceà Atlàntic des de les illes Britàniques[26][27] fins a Cap Verd,[28] Madeira[29] i les illes Canàries -ocasional a les illes orientals, tot i que a Gran Canària i Tenerife han arrelat poblacions a partir de peixos escapats de piscifactories-.[30][31][32][33][34][35][36][37][38][39][40][41][42][43][44][45][46][47][48][49][50][51] Els intents d'introduir-la al golf d'Àqaba,[52][53] Kuwait, Israel,[54][55] l'Aràbia Saudita, Oman, els Emirats Àrabs Units i Bahrain no han reeixit.[56] És inofensiva per als humans[57] i la seua longevitat és d'11 anys.[58][59]
Els exemplars més vells poden pesar 17,2 kg[60] i passar dels 70 cm de longitud, tot i que la seua mida normal n'és de 35.[61] Té el cos ovalat, comprimit per ambdós costats i de color gris platejat al ventre, verd blavós al dors i groc grisenc als flancs. El cap és gran, arrodonit i amb la vora dorsal corbada. Té els ulls petits, les galtes escamoses i el preopercle sense escates. Boca baixa i molt poc inclinada. Llavis gruixuts. La primera filera de dents està composta per 4, 5 o 6 ullals punxeguts, subjectes a unes fortes mandíbules. Les dents molars se situen després dels ullals, en 4 o 5 fileres. Té una gran taca negra a l'origen de la línia lateral (la qual desborda per l'opercle, on va subratllada per una àrea vermellosa), una franja daurada entre els ulls (vorejada per dues zones fosques) i els extrems de la cua vorejats de negre. Musell fosc i de mida més del doble de llarg que el diàmetre de l'ull. Presenta una sola aleta dorsal. Onze espines i 13-14 radis tous a l'aleta dorsal, i 3 espines i 11-12 radis tous a l'anal. Aletes dorsal i anal amb la part anterior espinosa i la posterior tova. Aletes pectorals llargues i punxegudes. Cua en forma de "V". Entre 73 i 85 escates a la línia lateral fins a la base de l'aleta caudal. Branquiespines curtes.[62][57][31][30]
És una espècie força solitària, eminentment litoral i de clima subtropical (62°N-15°N, 17°W-43°E), que viu sobre fons de sorra, roques o posidònies dels 0 als 150 m de fondària[62] (normalment, entre 1 i 30). A la primavera, pot fer incursions en llacunes[63] i estuaris d'aigües salabroses i dolces.[31][57][64]
Es nodreix de peixos, crustacis i mol·luscs, especialment de bivalves (com ara, musclos i ostres),[57] els quals desenterra amb la seua cua per després triturar-ne les valves i menjar-se'n la carn.[31][65][66][67] També pot alimentar-se d'algues i posidònies.[68]
A França, és depredada pel corb marí gros (Phalacrocorax carbo).[69][70]
La reproducció ocorre entre els mesos d'octubre i desembre, i la maduresa sexual els arriba, als mascles, abans dels dos anys de vida (20-30 cm de llargària), i a les femelles, entre el segon i el tercer any (30-40 cm). Aquest fenomen s'explica perquè aquesta espècie és hermafrodita i, en una primera etapa, actua de mascle i, posteriorment, de femella.
És capturada amb canya, soltes, tresmalls, pesca submarina i, menys sovint, arrossegament, i cuinada cuita al vapor, fregida, rostida, bullida, enfornada o feta al forn microones.[71] La seua talla mínima legal de pesca és de 20 cm.[31] És una espècie amb una producció creixent en aqüicultura a Grècia, Xipre, Itàlia, l'estat francès i l'estat espanyol (només a les illes Canàries se'n van produir 700 t l'any 2002 i 2.300 t el 2003).[72] Per la seua forma i color, aquest peix, quan és venut sencer, no presenta risc de ser substituït per una altra espècie i, fins i tot, la diferenciació entre moixarres salvatges i de piscifactoria es basa en la major o menor vivesa de la franja daurada que tenen entre els ulls. Això no obstant, quan l'orada es comercialitza com a producte transformat pot haver-hi confusió amb els derivats d'altres espàrids (sobretot, amb el pagre -Pagrus pagrus-, Pagrus auriga, el pagre reial -Pagrus caeruleostictus-, Dentex gibbosus, etc.).[30]
Com que és una espècie d'aigües temperades, es pot criar en piscifactories a la Mediterrània.[73][74] En aquestes granges, les femelles reproductores poden pondre fins a 2 milions d'ous per cada quilo de pes.[31][75][76][77][78]
Té una carn blanca i ferma, la qual, per cada 100 g comestibles, té un contingut d'1,9% de greixos, 20% de proteïnes, 96 quilocalories i 0,40 mg d'àcids grassos omega 3.[30]
Il·lustració del 1828
Çupra a la venda en Istanbul
Exemplars a la venda en un mercat de Càller (Sardenya, Itàlia)
L'orada, l'aurada, la daurada, la doradeta o la moixarra (Sparus aurata) és una espècie de peix pertanyent a la família dels espàrids i l'única del seu gènere. És present a la mar Negra, la Mediterrània (incloent-hi els Països Catalans) i l'oceà Atlàntic des de les illes Britàniques fins a Cap Verd, Madeira i les illes Canàries -ocasional a les illes orientals, tot i que a Gran Canària i Tenerife han arrelat poblacions a partir de peixos escapats de piscifactories-. Els intents d'introduir-la al golf d'Àqaba, Kuwait, Israel, l'Aràbia Saudita, Oman, els Emirats Àrabs Units i Bahrain no han reeixit. És inofensiva per als humans i la seua longevitat és d'11 anys.
Mořan zlatý (Sparus aurata) zvaná též pražma královská je ostnoploutvá ryba, žijící ve Středozemním moři a ve východní části Atlantiku od jižní Anglie po Kanárské ostrovy. Staří Řekové tuto rybu zasvětili bohyni lásky Afroditě. Při lovu pražmy jsou nejčastěji používány pruty a vlečné sítě. Nejvíce exemplářů se uloví v Řecku, Turecku, Itálii a Severní Africe. Velké množství však pochází z akvakultur. [2]
Mořan zlatý dorůstá délky okolo 30 až 40 cm a váhy zhruba 2 kg, byly však uloveny i exempláře 70 cm dlouhé. Tělo je oválné a po stranách zploštělé, nápadnými znaky jsou vysoké čelo a velké nazlátlé skvrny okolo očí. Pražmu zdobí typický zlatý pásek vedoucí od čela k očím a zlaté proužky na povrchu žaber, proto se jí také říká doráda (ze španělského slova dorado – pozlacený). Tyto znaky však po zabití ryby rychle vyblednou.[2]
Žije ve skupinkách, které se pohybují u dna v porostech mořské trávy a loví převážně drobné korýše.
Mořan zlatý je hermafrodit.[3]
Maso mořana zlatého je na trhu velmi ceněno: je bílé a pevné, delikátní chuti. Prodává se pod obchodními názvy pražma královská nebo doráda (ze španělského dorado – pozlacený). Převážná většina prodávaných ryb pochází z umělého chovu.[4]
Obrázky, zvuky či videa k tématu mořan zlatý ve Wikimedia Commons
Mořan zlatý (Sparus aurata) zvaná též pražma královská je ostnoploutvá ryba, žijící ve Středozemním moři a ve východní části Atlantiku od jižní Anglie po Kanárské ostrovy. Staří Řekové tuto rybu zasvětili bohyni lásky Afroditě. Při lovu pražmy jsou nejčastěji používány pruty a vlečné sítě. Nejvíce exemplářů se uloví v Řecku, Turecku, Itálii a Severní Africe. Velké množství však pochází z akvakultur.
Die Goldbrasse (Sparus aurata), auch unter den Namen Dorade, Dorade Royale, Orade oder Orata bekannt, ist ein seit der Antike bekannter Speisefisch. Sie ist die einzige Art der Gattung Sparus aus der Familie der Meerbrassen (Sparidae).
Die Goldbrasse ist kräftig gebaut. Der Körper ist hochrückig und seitlich stark abgeflacht, der Kopf abgerundet und relativ groß. Die Rückenflosse ist langgezogen und mit Stachelstrahlen bewehrt. Die Schwanzflosse ist tief gegabelt, die Brustflossen lang und spitz. Der Körper der Goldbrasse ist mit silbernen Schuppen besetzt. Am Hinterrand des Kiemendeckels befindet sich ein schwarzer Fleck, zwischen den Augen das namensgebende goldene Band. Das Maul der Goldbrasse ist endständig bis leicht unterständig, die Lippen sind dick, die Bezahnung besteht aus kräftigen Mahlzähnen.
Die Goldbrasse wird im Normalfall zwischen 25 und 35 Zentimeter lang und bis zu 2,5 Kilogramm schwer, allerdings werden selten auch Exemplare mit über 70 Zentimetern Länge gefangen, das größte bisher bekannt gewordene Exemplar wog 17,2 Kilogramm.
Eine Besonderheit bei Goldbrassen ist, dass es keine rein männlichen oder weiblichen Tiere gibt. Sie sind immer zweigeschlechtlich – bis zum Alter von zwei Jahren und der Größe von 20 bis 30 Zentimetern männlich, danach weiblich.[1]
Die Goldbrasse lebt küstennah in Tiefen von 5 bis 150 Metern. Sie bevorzugt sandigen oder kiesigen Boden, kann jedoch auch bei Riffen und Felsküsten angetroffen werden. Die Fische sind im Normalfall tagaktiv und einzelgängerisch, in stark befischten Gebieten kann sich die Aktivität in die Nacht verlagern.[2]
Die Hauptnahrung bilden Muscheln, Schnecken und Krebse wie Kaisergranat, Strandkrabben oder Bärenkrebse, deren harte Schalen und Panzer die Goldbrasse mühelos knacken kann. Daneben werden auch Kalmare und Sepien sowie kleinere Fischarten wie Seenadeln, Ährenfische, Leierfische, Sardinen, Sardellen und Seepferdchen gefressen.[2]
Die Goldbrasse lebt vorwiegend im Mittelmeer, ihr Verbreitungsgebiet erstreckt sich im Atlantik bis an die nordafrikanische Küste, die Kanarischen Inseln und nördlich bis zu den Britischen Inseln.[3]
Die Goldbrasse ist ein äußerst schmackhafter und hochpreisiger Speisefisch mit feinem, weißem Fleisch, das sowohl roh als auch gegrillt, gebraten, gebacken oder gedünstet genutzt wird. Sie wird mit Stellnetzen, Schleppnetzen und Langleinen gefangen.[3]
Während die Goldbrasse in der Natur selten geworden ist, wird sie in großem Stil in Aquakultur in Netzkäfigen gezüchtet. Die von dort stammenden Fische entsprechen zwar nicht der Qualität eines Wildfisches, sind aber immer noch exquisite Speisefische. Goldbrassen werden heute erfolgreich unter anderem in Griechenland, der Türkei, Israel, Italien, Spanien und Kroatien gezüchtet, wobei Griechenland und Kroatien die größten Produzenten sind.
An der ägyptischen Küste wurde die Goldbrasse schon vor 3500 Jahren kultiviert.[4]
Die Goldbrasse (Sparus aurata), auch unter den Namen Dorade, Dorade Royale, Orade oder Orata bekannt, ist ein seit der Antike bekannter Speisefisch. Sie ist die einzige Art der Gattung Sparus aus der Familie der Meerbrassen (Sparidae).
A Palmata (o Dorata) (Sparus aurata) hè un pesce di acqua salamastra presente in u Mediterraniu e l'Atlanticu
A Palmata (o Dorata) (Sparus aurata) hè un pesce di acqua salamastra presente in u Mediterraniu e l'Atlanticu
La daurada o sauquena, es un peis ossós qu'aperten a l'òrdre dels perciformes, que la talha pòrt aténher 50 cm. Sa color es blau argent, amb una benda daurada sul front. Se trapa en Mar Mediterranèa e tanben sus las còstas de l'èst de l'Atlantic Nòrd. La daurada reiala es un peis manjadís, e sa carn fòrça presada.
Η τσιπούρα (επιστημονική ονομασία: Sparus aurata - Σπάρος ο χρυσόχρους) είναι ψάρι της οικογένειας των Σπαρίδων που απαντά στην Μεσόγειο και στις ακτές του βορειοανατολικού Ατλαντικού. Η τσιπούρα μαζί με το λαβράκι από πλευράς διατροφικής αξίας ανήκουν στα πιο πολύτιμα ψάρια της Μεσογείου, καθώς είναι πλούσια στα λιπαρά οξέα ω-3.[1] Είναι ένα από τα κύρια ψάρια για τις ιχθυοκαλλιέργειες και το πιο εκτροφεύσιμο είδος της Μεσογείου.
Η τσιπούρα έχει συνήθως μήκος 35 εκατοστά, αν και έχουν βρεθεί ψάρια με μήκος 70 εκατοστά. Η βαρύτερη τσιπούρα που έχει αλιευθεί είχε βάρος 17,2 κιλά. Η μεγαλύτερη καταγεγραμμένη ηλικία τσιπούρας είναι (σε αιχμαλωσία) 11 έτη. Έχει ασημένιο χρώμα με μια χαρακτηριστική μαύρη κηλίδα στο τέλος του βραγχιακού επικαλύμματος. Επίσης, χαρακτηριστικό είναι και το χρυσό τόξο που ενώνει τα μάτια, πιο έντονο στα ενήλικα ψάρια, και έδωσε στην τσιπούρα το όνομα «χρυσόφρυς». Υπάρχει μια κόκκινη γραμμή στο όριο του κάτω μισού του βραγχιο-καλύμματος. Η τσιπούρα έχει έντονα κυρτό προφίλ, οβάλ και ψηλό σώμα.
Η τσιπούρα είναι ένα είδος κοινό στη Μεσόγειο και στην ακτή του Ατλαντικού από τη Μεγάλη Βρετανία ως τη Σενεγάλη. Συναντάται πάνω από αμμώδεις πυθμένες ή πυθμένες με θαλάσσια φανερόγαμα, σε βάθη έως 30 μέτρα, αν και έχουν παρατηρηθεί ενήλικες τσιπούρες σε βάθος 150 μέτρων. Την άνοιξη πλησιάζει σε εκβολές ποταμών και λιμνοθάλασσες. Είναι κυρίως σαρκοφάγα, ενώ περιστασιακά τρέφεται και από φυτά. Τρέφονται με μαλάκια, συμπεριλαμβανομένων των μυδιών και των στρειδιών. Η τσιπούρα σχηματίζει κοπάδια πολυμελή ή ολιγομελή, ενώ κάποιες φορές, μεγάλα θηλυκά άτομα μπορεί να βρεθούν να κυνηγούν μόνα τους για μια περίοδο.
Η τσιπούρα είναι ψάρι ευρύαλο και ευρύθερμο, αντέχει δηλαδή σε μεγάλες μεταβολές αλατότητας και θερμοκρασίας του νερού. Έτσι μπορεί να ζήσει τόσο στην ανοικτή θάλασσα όσο και στις εκβολές ποταμών και σε λιμνοθάλασσες. Πέρα από τους αμμώδεις πυθμένες και τα λιβάδια ποσειδωνίας, όπου βρίσκει εύκολα τη τροφή της, η τσιπούρα απαντάται σε βραχώδεις πυθμένες που συνορεύουν με τα προαναφερθέντα οικοσυστήματα ενώ τσιπούρες έχουν βρεθεί και μέσα σε υποθαλάσσια σπήλαια.
Οι τσιπούρες είναι πρωτάνδρα ερμαφρόδιτα ψάρια, δηλαδή γεννιούνται πρώτα ως αρσενικά και μετά το πέρας περίπου 3 χρόνων κάνουν αναστροφή φύλου και γίνονται θηλυκά. Οι τσιπούρες ενηλικιώνονται σεξουαλικώς ως αρσενικά όταν γίνουν 2 χρονών (μήκος 20 - 30 εκατοστά, βάρος 350 με 400 γραμμάρια). Όταν γίνουν 3 χρονών (μήκος 30 - 40 εκατοστά, βάρος 600 γραμμάρια περίπου) οι τσιπούρες γίνονται θηλυκά. Οι τσιπούρες αναπαράγονται από τον Οκτώβιο μέχρι το Δεκέμβριο σε λιμνοθάλασσες και δεξαμενές αλμυρού νερού. Κάθε θηλυκό γεννά 20.000 με 80.000 αυγά την ημέρα. Τα ιχθύδια γεννιούνται στα ανοικτά νερά και στη συνέχεια κολυμπούν την άνοιξη μέχρι τα ρηχά νερά, όπου είναι πιο ασφαλή και η τροφή πιο άφθονη. Μένουν εκεί μέχρι τον Οκτώβριο. Μετά ενσωματώνονται στο αρχικό κοπάδι, λαμβάνουν μέρος στην αναπαραγωγή και θα το ακολουθούν στις μετακινήσεις του. Κάτι αξιοσημείωτο για την τσιπούρα είναι ότι ενώ μπορεί να είναι σε διαδικασία αλλαγής φύλου από αρσενικό σε θηλυκό, μπορεί να τη διακόψει, και να ξαναπαράγει σπέρμα για την ερχόμενη αναπαραγωγική περίοδο.
Η τσιπούρα είναι το κύριο εκτροφεύσιμο ψάρι της Μεσογείου. Όσον αφορά το 2010, η εκτροφή τσιπούρας απέφερε κέρδη 831,355 εκατομμυρίων δολλαριών ΗΠΑ, με την παραγωγή περίπου 142.500 τόνων ψαριών.[2] Η κύρια μέθοδος εκτροφής τσιπούρας στη Μεσόγειο σε πλωτούς ή υποβρύχιους ή ημικαταδυόμενους ιχθυοκλωβούς. Ιχθύδια εισάγονται στους κλωβούς όταν έχουν βάρος 10 γραμμάρια και φτάνουν στο εμπορεύσιμο βάρος σε περίπου 1 χρόνο. Η γρήγορη ανάπτυξη της παραγωγής στους πλωτούς ιχθυοκλωβούς, έχει επιτρέψει στην ανάπτυξη του τομέα και τη μείωση των τιμών, όμως σήμερα τα περιθώρια κέρδους είναι μικρά και η παραγωγή μεγάλη.[3]
Πέρα από τους ιχθυοκλωβούς υπάρχουν και άλλοι τρόποι εκτροφής. Στην Ισπανία χρησιμοποιούνται χερσαίες δεξαμενές χωρητικότητας 200 με 3000 τετραγωνικών μέτρων, γνωστές ως εστέρος (esteros). Αυτός ο τρόπος εκτροφής απαιτεί συνεχή χορήγηση οξυγόνου στο νερό της δεξαμενής. Τέλος, μπορεί να γίνει εκτατική ή ημι-εκτατική εκτροφή σε παράκτιες λιμνοθάλασσες, στις οποίες η ιχθυοπυκνότητα είναι μικρή.[3]
Η τσιπούρα (επιστημονική ονομασία: Sparus aurata - Σπάρος ο χρυσόχρους) είναι ψάρι της οικογένειας των Σπαρίδων που απαντά στην Μεσόγειο και στις ακτές του βορειοανατολικού Ατλαντικού. Η τσιπούρα μαζί με το λαβράκι από πλευράς διατροφικής αξίας ανήκουν στα πιο πολύτιμα ψάρια της Μεσογείου, καθώς είναι πλούσια στα λιπαρά οξέα ω-3. Είναι ένα από τα κύρια ψάρια για τις ιχθυοκαλλιέργειες και το πιο εκτροφεύσιμο είδος της Μεσογείου.
Алтынбалык (лат. Sparus aurata) — деңиздин таманбалыктар тукумундагы бир түрү.
The gilt-head (sea) bream (Sparus aurata) is a fish of the bream family Sparidae found in the Mediterranean Sea and the eastern coastal regions of the North Atlantic Ocean. It commonly reaches about 35 centimetres (1.15 ft) in length, but may reach 70 cm (2.3 ft) and weigh up to about 7.36 kilograms (16.2 lb).[2]
The gilt-head bream is generally considered the best tasting of the breams. It is the single species of the genus Sparus – the Latin name for this fish[3] – which has given the whole family of Sparidae its name. Its specific name, aurata, derives from the gold bar marking between its eyes.
The genome of the species was released in 2018, where the authors detected fast evolution of ovary-biased genes likely resulting from the peculiar reproduction mode of the species.[4]
Known as Orata in antiquity and still today in Italy, Malta, and Tunisia (known as "Dorada" in Spain and Romania, "Dourada" in Portugal, "Dorade Royale" in France, "Dennis" in Egypt, and "Awrata" in Malta).[2]
It is typically found at depths of 0–30 metres (0–98 ft), but may occur up to 150 m (490 ft),[2] seen singly or in small groups near seagrass or over sandy bottoms, but sometimes in estuaries during the spring.[2]
It mainly feeds on shellfish, but also some plant material.[2]
Gilthead seabream is an esteemed food fish, but catches of wild fish have been relatively modest, between 6,100 and 9,600 metric tons (6,000 and 9,400 long tons; 6,700 and 10,600 short tons) in 2000–2009, primarily from the Mediterranean.[5] In addition, gilthead seabream have traditionally been cultured extensively in coastal lagoons and saltwater ponds. However, intensive rearing systems were developed during the 1980s, and gilthead seabream has become an important aquaculture species, primarily in the Mediterranean area and Portugal. Reported production was negligible until the late 1980s, but reached 140,000 metric tons (140,000 long tons; 150,000 short tons) in 2010, thus dwarfing the capture fisheries production.[6] Turkey is the biggest seabream producer in the world, followed by Greece.[7]
Gilthead seabreams in aquaculture are susceptible to parasitic infections, including from Enterospora nucleophila.
The fish is widely used in Mediterranean cooking, under a variety of names. In Tunisia, it is known locally as "wrata". In Greece, it is known as "tsipoura", in Spain, it is known as "dorada", and in France, as "dorade".
{{cite web}}: Missing or empty |title= (help) The gilt-head (sea) bream (Sparus aurata) is a fish of the bream family Sparidae found in the Mediterranean Sea and the eastern coastal regions of the North Atlantic Ocean. It commonly reaches about 35 centimetres (1.15 ft) in length, but may reach 70 cm (2.3 ft) and weigh up to about 7.36 kilograms (16.2 lb).
The gilt-head bream is generally considered the best tasting of the breams. It is the single species of the genus Sparus – the Latin name for this fish – which has given the whole family of Sparidae its name. Its specific name, aurata, derives from the gold bar marking between its eyes.
The genome of the species was released in 2018, where the authors detected fast evolution of ovary-biased genes likely resulting from the peculiar reproduction mode of the species.
Ora sparo (Sparus aurata) estas specio de konkomanĝanta fiŝo trovebla en Mediteraneo, kun orkoloraj makuloj sur la kapo, kio donas al la specio ĝian nomo n.
Ĝi estas aktinopteriga fiŝo el la familio Sparedoj (Sparidae), ordo Perkoformaj (Perciformes). Ĝi troviĝas en la nordorienta kaj orienta partoj de Atlantiko kaj en Mediteraneo.
La dorada (Sparus aurata) es una especie de pez perciforme de la familia Sparidae, muy consumida dentro de la gastronomía española. Su nombre común viene de la franja dorada característica que se encuentra entre sus dos ojos. Es una especie costera, llegándose a encontrar incluso en estuarios, y es típica de la pesca deportiva.
Es un pez distribuido desde las Islas Británicas a Cabo Verde y por todo el Mar Mediterráneo, incluso el Mar Menor. Los jóvenes frecuentan zonas litorales y lagunas costeras mientras que los adultos prefieren aguas más profundas, normalmente por los 30 m de profundidad, aunque pueden llegar hasta los 150 m en época de reproducción. Se mueven entre las algas de zonas rocosas o superficies arenosas de los bajos fondos.
Es una de las especies por excelencia dentro de la acuicultura marina.
Los adultos alcanzan hasta 1 m de longitud y puede pesar entre 5-7 kg en ejemplares adultos. Tiene el cuerpo comprimido por ambos lados y su línea dorsal presenta una acusada convexidad. La cabeza es grande y redondeada y los labios gruesos. La primera fila de dientes está compuesta por 4, 5 o 6 colmillos puntiagudos, sujetos a unas fuertes mandíbulas. Los dientes molares se sitúan tras los colmillos, en 4 o 5 filas.
Presenta una sola aleta dorsal y las pectorales son largas y acabadas en punta. La aleta caudal, revestida por una banda negra, está separada en dos porciones por medio de una ligera depresión. El opérculo que recubre las branquias es liso.
El color del dorso es verde azulado, el vientre plateado y con los flancos amarillo grisáceos. Es típica, y de ahí su nombre, una franja dorada en la parte superior de los ojos.
Es una especie hermafrodita protándrica; es decir, son machos al nacer hasta que alcanzan aproximadamente los dos años, y a partir de los tres años se convierten en hembras maduras. Algunos individuos actúan como machos toda su vida. Aparte de la edad influye el tamaño, aunque ambos normalmente van ligados. A partir de los 600 g suele cambiar el sexo de los machos hacia hembras.
Los adultos acostumbran a vivir en pequeños grupos en zonas profundas. Llegada la época de reproducción (entre otoño e invierno) abandonan al resto del banco. Las mayores capturas en redes se vienen produciendo en el último trimestre del año, coincidiendo con la última fase de la puesta. En cada puesta se ponen alrededor de un millón de huevos fecundados.
En los criaderos industriales se han llegado a producir puestas durante todo el año, alterando el fotoperiodo y la temperatura.
Se alimenta principalmente de peces, crustáceos y moluscos que desentierra con su cola. En ocasiones también come algas y plantas verdes marinas.
La dorada (Sparus aurata) es una especie de pez perciforme de la familia Sparidae, muy consumida dentro de la gastronomía española. Su nombre común viene de la franja dorada característica que se encuentra entre sus dos ojos. Es una especie costera, llegándose a encontrar incluso en estuarios, y es típica de la pesca deportiva.
Es un pez distribuido desde las Islas Británicas a Cabo Verde y por todo el Mar Mediterráneo, incluso el Mar Menor. Los jóvenes frecuentan zonas litorales y lagunas costeras mientras que los adultos prefieren aguas más profundas, normalmente por los 30 m de profundidad, aunque pueden llegar hasta los 150 m en época de reproducción. Se mueven entre las algas de zonas rocosas o superficies arenosas de los bajos fondos.
Es una de las especies por excelencia dentro de la acuicultura marina.
Urraburua[1] edo txelba urraburua (Sparus aurata) Sparidae familiako ur gaziko arraina da, ekialdeko Ozeano Atlantikoan eta Mediterraneo itsasoan bizi dena[2].
Oso arrain preziatua da gastronomian[3], haren haragia jateko ona baita.
Itsaso bero edo epeletako arraina da urraburua. Begien ondoan urre koloreko orban edo marra bat du. Itxuraz bisiguaren antzekoa da. Bizkarraldea gris urdinxka izaten du, sabelaldea, berriz, zilar kolorea. Soinberak eta oskoldunak jaten ditu.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Urraburua edo txelba urraburua (Sparus aurata) Sparidae familiako ur gaziko arraina da, ekialdeko Ozeano Atlantikoan eta Mediterraneo itsasoan bizi dena.
Oso arrain preziatua da gastronomian, haren haragia jateko ona baita.
Sparus aurata • Daurade
La dorade royale (Sparus aurata) ou daurade, est une espèce de poisson osseux appartenant à la famille Sparidae (Sparidés) dont la taille atteint régulièrement 50 cm pour 2 kg et peut atteindre jusqu'à 70 cm pour 6 kg.
Plusieurs espèces différentes portent le nom vernaculaire de dorade, mais en France, « daurade » écrite avec « au » désigne spécifiquement Sparus aurata, la dorade royale[1], poisson très apprécié en gastronomie.
Il a été montré au début des années 2000, qu'au sein de la population méditerranéenne, il existait des sous-populations génétiquement différenciées, par exemple très différentes entre les deux rives de la Méditerranée occidentale[2].
Sa livrée est gris argent, corps ovale avec une bande dorée sur le front (d'où son surnom de « Belle aux sourcils d'or ») et sur les joues.
En plus de ce bandeau doré, elle comporte également une tache noire sur le haut de l'opercule, ainsi qu'une tache orangeâtre sur le bas de l'opercule, ce qui permet une identification aisée. Suivant son habitat, la livrée de la dorade royale varie. Sur une plage peu profonde, ses flancs sont argentés voire tirent sur le jaune paille, alors qu'en eau plus profonde, sur des fonds sombres, comme dans les ports, ses flancs seront nettement bleus.
La daurade est comestible, et sa chair est très appréciée.
Couramment appelée daurade ou dorade royale, ce sparidé possède en vérité plusieurs surnoms, attribués la plupart du temps par les pêcheurs en fonction de la région. Le nom de « Belle au sourcil d'or » revient fréquemment grâce à son véritable sourcil doré, caractéristique de cette espèce. Dans le sud de la France, les petits individus sont couramment appelés « Blanquette » ou « Socanelle », elle est appelée « gueule pavée » en Bretagne, en raison de sa forte dentition. Plus généralement, les poissons de petites tailles peuvent être qualifiés de « médaillons ».
La dorade royale a la particularité d'être hermaphrodite protandrique, c'est-à-dire qu'elle naît mâle avant de devenir femelle aux alentours de la troisième année. Elle mesure déjà une vingtaine de centimètres deux ans seulement après l'éclosion.
La daurade est un poisson côtier (fonds entre 2 et 150 m) de mer Méditerranée, mer du Nord, Manche et d'océan Atlantique, de la Scandinavie au Sénégal.
En Méditerranée, elle se rapproche un peu plus des côtes durant la saison chaude et effectue des va-et-vient fréquents entre la mer et les étangs côtiers par l'intermédiaire des graus. C'est un poisson sensible aux changements de salinité et de température intervenant dans ces étangs.
Elle affectionne les fonds sableux, et plus encore les fonds mixtes comprenant roches éparses et coursives de sable, ainsi que les bordures de secteurs rocheux. On la trouve aussi dans les ports et aux abords des digues.
La daurade est principalement carnivore et accessoirement herbivore[3]. Elle se nourrit principalement de crustacés et de mollusques, dont elle broie les coquilles grâce à ses puissantes molaires. Cette capacité lui a valu le surnom de « gueule pavée ». Pouvant broyer huîtres et moules, elle occasionne chaque année des dégâts chez les conchyliculteurs. Néanmoins, le régime alimentaire de la daurade est assez large. Ce sparidé peut aussi se nourrir de poissons, vers, oursins, crabes, céphalopodes...
La pêche de loisir de la daurade nécessite une canne à pêche adaptée et du fil très résistant car, lorsque la daurade se saisit de l'appât, il arrive qu'elle sectionne le fil avec ses dents. Par ailleurs, il est conseillé d'être accompagné et de se munir d'une grande épuisette. Le montage doit parfaitement coulisser, car un sparidé, daurade ou sar, ne supporte aucune résistance lorsqu'il se saisit de l'appât. La daurade a la réputation d'être un poisson tatillon, difficile à piéger pour un débutant. La touche de ce poisson est particulière, lorsque la daurade se saisit de l'appât, sa méfiance complique la détection de la touche qui, parfois, se résume à un simple vacillement du scion de la canne. Le ferrage de ce poisson est un art qui demande plusieurs années d'expérience, surtout lorsque l'on utilise des appâts réputés difficiles comme le crabe. Les ratés sont fréquents, et il n'y a que l'expérience qui permet de déceler le moment opportun au ferrage.
Il est pêchée entre autres aux filets maillants et à la palangre de chaluts.
La dorade royale est élevée à grande échelle depuis les années 1980 en aquaculture, en particulier dans de nombreux pays méditerranéens de sa zone d'habitat naturelle.
Ce poisson est soumis à une maille légale de capture en France, valable pour les pêcheurs professionnels tout comme les pêcheurs plaisanciers. Cette maille diffère selon le lieu de capture et le moyen de prélèvement. Sur la côté méditerranéenne, que ce soit en chasse sous marine ou en pêche à la canne, la maille légale de capture s’élève actuellement à 23 cm.
De plus, ce poisson fait aussi partie d'une liste obligeant les pêcheurs plaisanciers à sectionner le bas de la nageoire caudale après prélèvement, afin d'éviter toute tentative de revente illégale.
La dorade royale est un poisson à la chair fine, blanche, et goûteuse, qui peut être cuisinée entière ou en filet, grillée au four, en papillote, au barbecue, à la plancha, frite, à la vapeur, au court-bouillon, crue (carpaccio, sushi, sashimi, chirashi), ou en bouillabaisse marseillaise...
Grillée aux herbes aromatiques de Marseille.
Grillée avec ratatouille.
Mille-feuilles gastronomique de dorade royale.
Dorade royale au beurre mousseux.
Chrysophrys aurata Cuv. est un synonyme de Sparus aurata L. Ce premier nom scientifique comporte deux fois la référence au doré puisqu'en grec, chrysophrys signifie littéralement « sourcil d'or », par référence à la tache jaune brillante située au-dessus de l'œil et « aurata » signifie « doré » en latin.
Remarque : WoRMS cite une seconde espèce : Sparus heterodus Peters, 1877
Sparus aurata • Daurade
La dorade royale (Sparus aurata) ou daurade, est une espèce de poisson osseux appartenant à la famille Sparidae (Sparidés) dont la taille atteint régulièrement 50 cm pour 2 kg et peut atteindre jusqu'à 70 cm pour 6 kg.
Plusieurs espèces différentes portent le nom vernaculaire de dorade, mais en France, « daurade » écrite avec « au » désigne spécifiquement Sparus aurata, la dorade royale, poisson très apprécié en gastronomie.
Il a été montré au début des années 2000, qu'au sein de la population méditerranéenne, il existait des sous-populations génétiquement différenciées, par exemple très différentes entre les deux rives de la Méditerranée occidentale.
A dourada (Sparus aurata, Linnaeus 1758 [1]) é un peixe mariño da familia dos espáridos (Sparidae), semellante ó prago ou ó ollomol. Moi apreciado na cociña, hoxe procede en boa parte da acuicultura. Caracterízase por presentar unha banda dourada entre os ollos.
Ríos Panisse recolleu dourada (ou o castelanismo dorada) como nome común para esta especie. Tamén dourada branca na Coruña [2]; chamiseira, en Muxía [3], fiuncha [4] ou samba, en Cambados [5].
O talle habitual é de 25–35 cm e 0,5–3 kg, alcanzando tamaños de 60–70 cm e 5–7 kg en exemplares adultos. O corpo é alto e comprimido lateralmente, marcando o dorso unha clara convexidade. A cabeza é grande e redondeada, cuns labios grosos e varias filas de dentes, a primeira con seis cabeiros puntiagudos seguidos por 4 ou 5 filas máis de fortes dentes molares, máis aplanados.
A cor do dorso é gris verdosa ou azulada, o ventre prateado e os flancos agrisados con tonos amarelados, tamén prateados. Presenta unha franxa amarela dourada entre os ollos, á que debe o nome, que desaparece pronto trala morte do animal; e unha mancha escura máis ou menos arredondada no nacemento da liña lateral, a altura do bordo superior do opérculo. No opérculo é habitual unha mancha avermellada que tamén se vai esvaecendo co tempo.
A aleta dorsal é longa e única; as pectorais, longas e rematadas en punta; e a caudal, dividida en dous lobos.
Aliméntase de peixes, crustáceos e moluscos, pois a súa dentadura é quen de rompe-las cunchas destes sen problemas.
Parecido a esta especie é outro peixe, a castañeta encarnada (Beryx decadactylus), á que tamén chaman dourada femia.
Trátase dunha especie costeira, que vive en augas pouco profundas, duns 30 m de profundidade, se ben nas épocas de reprodución pode alcanza-los 150 metros. É común na desembocadura dos ríos e pode pescarse mesmo en estuarios e lagoas costeiras de baixa salinidade. Prefiren os fondos rochosos ou areosos.
A súa área de distribución ocupa a costa atlántica europea e africana, desde as Illas Británicas ata Cabo Verde, así como no mar Mediterráneo e o mar Menor.
A dourada que actualmente se atopa no mercado procede case toda ela da acuicultura. Segundo datos da Asociación Empresarial de Productores de Cultivos Marinos (APROMAR) referidos a 2009, mentres que a dourada de acuicultura ascendía a unhas 167.000 toneladas, a procedente da pesca extractiva só sumaba 7.812 toneladas (cifra que se mantén nos últimos anos flutuando entre as 5.000 e as 8.000 toneladas anuais).
Os principais países produtores de dourada de acuicultura son Grecia, cunhas 85.000 toneladas; Turquía, con 35.000 toneladas; e España, con 23.690 toneladas (pouco menos que en 2008). A produción española concéntrase na costa mediterránea, destacando a Comunidade Valenciana, co 39% do total; Murcia, co 27%; Andalucía, 14%; e Cataluña, co 5%; así como nas illas Canarias, cun 15% da produción.
Aínda que non é abundante nas nosas costas, captúrase entre novembro e febreiro, con artes de trasmallo, palangre ou ó arrastre, e tamén é obxecto de pesca deportiva. No ano 2010 poxáronse nas lonxas de Galicia un total de 27.086 kg, unha pequena fracción da pesca desta especie en España, que foi de 1.189 toneladas en 2008.
Unha das formas clásicas de cociña-la dourada é ó sal: enfornada, usualmente envolta en papel de prata, e cuberta de sal.
A dourada (Sparus aurata, Linnaeus 1758 ) é un peixe mariño da familia dos espáridos (Sparidae), semellante ó prago ou ó ollomol. Moi apreciado na cociña, hoxe procede en boa parte da acuicultura. Caracterízase por presentar unha banda dourada entre os ollos.
Ríos Panisse recolleu dourada (ou o castelanismo dorada) como nome común para esta especie. Tamén dourada branca na Coruña ; chamiseira, en Muxía , fiuncha ou samba, en Cambados .
Komarča (lat. Sparus aurata), pripada obitelji ljuskavki (Sparidae). Naziv komarča nije jedinstven za čitavu hrvatsku obalu Jadrana. U upotrebi je čak tridesetak imena, od kojih su češće upotrebljavani: orada, podlanica, dinigla, lovrata, ovrata, zlatulja, zlatva, sekulica, štrigavica i dr.
Komarča se ističe velikom i robusnom glavom s razvijenim čeljustima i krupnim usnama. Gornja vilica je malo isturena nad donjom. Tijelo joj je čvrste građe ovalnog oblika a u boku je stisnuta. Boje je na gornjem dijelu tijela modrikastozelenkastosive, a postrance je sivosrebrnaste boje, s uzdužnim smeđim ili smeđezelenkastim prugama. Donji dio tijela je srebrnastobijel. Na gornjem dijelu škržnog otvora nalazi se živozlatna do narančasta mrlja, a gornji kut škržnih otvora obuhvaćen je ljubičastocrnom mrljom. Između očiju je svijetlozlatni most.
U Jadranu se mrijest komarča odvija u prosincu i djelomice u siječnju, na pješčanim terenima. Komarča je dvospolac. U prvom razdoblju spolne zrelosti je mužjak, a čim pređe težinu od 0,50 do 0,60 kg, pretvara se u ženku i tako ostaje do kraja života. Naraste do 60 cm u duljinu a dostigne težinu do 10 kg. Rasprostranjena je uzduž cijelog uzobalnog dijela primorja i to bez obzira na vrstu dna. Ipak prava su joj staništa pjeskovita i šljunkovita dna. Preferira dubine od 5 do 10 metara, dublje od 50 metara se ne spušta. Zimi se udaljuje od obale i povlači se u duboku vodu jer je osjetljiva na hladnoću. Ako je veće zahlađenje zatekne u plićim i zatvorenijim vodama, često ugiba. Hrani se svim vrstama školjaka i puževa. Hrani se i glavonošcima, racima i sl.
Osim u Jadranu rasprotranjena je po čitavom Mediteranu i istočnom Atlantiku. Vrlo je cijenjena u gastronomiji jer ima najukusnije meso od svih vrsta bijele ribe.
Danas se orada uzgaja u ribogojilištima, a u Hrvatskoj ga je uzgajao Cenmar, danas u sklopu Cromarisa. Hrvatski Cromaris u čijem je sklopu nekadašnji Cenmar, 2015. je ušao u deset najvećih svjetskih proizvođača orade.[1]
U Wikimedijinu spremniku nalazi se članak na temu: KomarčaU Wikimedijinu spremniku nalazi se još gradiva na temu: Komarča
Wikivrste imaju podatke o: Komarča Komarča (lat. Sparus aurata), pripada obitelji ljuskavki (Sparidae). Naziv komarča nije jedinstven za čitavu hrvatsku obalu Jadrana. U upotrebi je čak tridesetak imena, od kojih su češće upotrebljavani: orada, podlanica, dinigla, lovrata, ovrata, zlatulja, zlatva, sekulica, štrigavica i dr.
Komarča se ističe velikom i robusnom glavom s razvijenim čeljustima i krupnim usnama. Gornja vilica je malo isturena nad donjom. Tijelo joj je čvrste građe ovalnog oblika a u boku je stisnuta. Boje je na gornjem dijelu tijela modrikastozelenkastosive, a postrance je sivosrebrnaste boje, s uzdužnim smeđim ili smeđezelenkastim prugama. Donji dio tijela je srebrnastobijel. Na gornjem dijelu škržnog otvora nalazi se živozlatna do narančasta mrlja, a gornji kut škržnih otvora obuhvaćen je ljubičastocrnom mrljom. Između očiju je svijetlozlatni most.
U Jadranu se mrijest komarča odvija u prosincu i djelomice u siječnju, na pješčanim terenima. Komarča je dvospolac. U prvom razdoblju spolne zrelosti je mužjak, a čim pređe težinu od 0,50 do 0,60 kg, pretvara se u ženku i tako ostaje do kraja života. Naraste do 60 cm u duljinu a dostigne težinu do 10 kg. Rasprostranjena je uzduž cijelog uzobalnog dijela primorja i to bez obzira na vrstu dna. Ipak prava su joj staništa pjeskovita i šljunkovita dna. Preferira dubine od 5 do 10 metara, dublje od 50 metara se ne spušta. Zimi se udaljuje od obale i povlači se u duboku vodu jer je osjetljiva na hladnoću. Ako je veće zahlađenje zatekne u plićim i zatvorenijim vodama, često ugiba. Hrani se svim vrstama školjaka i puževa. Hrani se i glavonošcima, racima i sl.
Osim u Jadranu rasprotranjena je po čitavom Mediteranu i istočnom Atlantiku. Vrlo je cijenjena u gastronomiji jer ima najukusnije meso od svih vrsta bijele ribe.
Danas se orada uzgaja u ribogojilištima, a u Hrvatskoj ga je uzgajao Cenmar, danas u sklopu Cromarisa. Hrvatski Cromaris u čijem je sklopu nekadašnji Cenmar, 2015. je ušao u deset najvećih svjetskih proizvođača orade.
Sparus aurata' adalah seekor ikan dari keluarga Sparidae yang ditemukan di Laut Mediterania dan kawasan pesisir timur Samudera Atlantik Utara. Ikan tersebut umumnya memiliki panjang sekitar 35 sentimeter (1,15 ft), namun dapat pula mencapai 70 cm (2,3 ft) dan memiliki berat sekitar 17 kilogram (37 lb).[1]
Sparus aurata' adalah seekor ikan dari keluarga Sparidae yang ditemukan di Laut Mediterania dan kawasan pesisir timur Samudera Atlantik Utara. Ikan tersebut umumnya memiliki panjang sekitar 35 sentimeter (1,15 ft), namun dapat pula mencapai 70 cm (2,3 ft) dan memiliki berat sekitar 17 kilogram (37 lb).
L'orata[2] (Sparus aurata Linnaeus, 1758) è un pesce osseo di mare e di acque salmastre, appartenente alla famiglia Sparidae.
Il nome deriva dalla caratteristica striscia di color oro che il pesce mostra fra gli occhi.
L'orata è conosciuta, nelle varie regioni e aree dello stato italiano, con termini diversi a seconda dei dialetti e lingue minoritarie:[3]
L'orata è presente in tutto il bacino del Mediterraneo e nell'Atlantico orientale, dall'estremo sud delle isole Britanniche a Capo Verde. È un pesce strettamente costiero e vive tra i 5 e i 150 m dalla costa; frequenta sia fondali duri che sabbiosi, è particolarmente diffusa al confine fra i due substrati. Normalmente conduce una vita solitaria o a piccoli gruppi. È una specie molto eurialina, tanto che si può frequentemente rinvenire in lagune ed estuari, ma è estremamente sensibile alle basse temperature. È molto comune nei mari italiani.
Si distingue per avere il profilo del capo assai convesso e la mandibola leggermente più breve della mascella superiore. Sulla parte anteriore di ciascuna mascella sono presenti 4-6 grossi denti caniniformi, seguiti da 3-5 serie di denti molariformi superiori e 3-4 inferiori.
Il corpo è ovale elevato e depresso. La pinna dorsale è unica con 11 raggi spinosi e 12-13 molli. Sono assenti le scaglie sul muso, sul preorbitale e sull'interorbitale. La linea laterale include 75-85 squame. Il dorso è grigio azzurrognolo ed i fianchi argentei con sottili linee grigie longitudinali. Una banda nera e una dorata sono interposte fra gli occhi. La regione scapolare è nera, questo colore continua sulla parte superiore dell'opercolo, il cui margine è rossastro. La pinna dorsale è grigio azzurrognola, con una fascia mediana longitudinale più scura.
La lunghezza massima dell'orata è 70 cm, ma la più comune è tra i 20 e 50 cm; può raggiungere un peso di 10 kg circa.
Le orate sono ermafrodite proterandriche: la maggior parte degli individui subisce l'inversione sessuale all'età di 2 anni (33–40 cm di lunghezza). La riproduzione (con più cicli di ovodeposizione) avviene tra ottobre e dicembre.
L'alimentazione in natura consiste prevalentemente di molluschi e crostacei di cui sminuzza il guscio con le forti mascelle.
L'orata è oggetto di pesca sportiva e commerciale su tutte le coste mediterranee. In crescita è l'allevamento in acquacoltura, importante voce dell'economia di molte località costiere lungo tutta la costa europea mediterranea. In Italia particolarmente rinomato è l'allevamento (in vasca a terra come in gabbie in mare) nelle lagune adriatiche e lungo le coste toscane soprattutto nella Laguna di Orbetello e nella zona di Capalbio e Ansedonia.
Le orate pescate presentano carni più magre di quelle d'allevamento (dovuto alla minor possibilità di muoversi e alla maggior quantità disponibile di cibo di queste ultime); segnalato anche un maggior contenuto di acidi grassi essenziali.
La pesca con la canna (la più diffusa) viene effettuata soprattutto in zone di costa bassa e sabbiosa con la tecnica del surf casting ma, data la frequenza e l'adattabilità della specie, anche in località di foce o dove siano presenti coste rocciose non troppo alte. La pesca consiste nel proporre al pesce l'esca locale (di solito si usano le cozze con guscio o crostacei ed anellidi marini) facendola arrivare sul fondo. Il terminale è molto semplice e deve essere molto lungo (circa 1,5/2 metri) in modo da non far insospettire il pesce e ad avvertire bene le toccate. L'orata è infatti un pesce molto sospettoso ed ha l'abitudine di girare l'esca tra le labbra più volte prima di ingoiarla, è quindi importante non ferrare subito la canna ma aspettare l'abboccata (la punta della canna si fletterà di più rispetto alle mangiate precedenti). L'esca ideale (come detto) è la cozza locale ma talvolta anche il granchietto di sabbia e di scoglio può essere molto produttivo. Negli ultimi anni si sono diffusi come esche alcuni "vermi" marini quali il bibi, l'arenicola, l'americano o il coreano, con risultati spesso ottimi anche se con esemplari di misura ridotta. L'amo da utilizzarsi deve essere di misura abbastanza grande e molto robusto per non soccombere sotto la poderosa dentatura del pesce. L'esca d'eccellenza per cercare di catturare un'orata di media/grande dimensione è il granchio di sabbia, innescato talvolta con 2 ami. Molto produttivo è anche l'innesco di un piccolo cefalopode (seppia o calamaro), soprattutto in condizioni di mare mosso.
Anche nella pesca subacquea, l'orata è oggetto d'interesse, è una delle prede più ambite dei fondali marini, particolarmente vulnerabile quando è intenta ad alimentarsi, può esser catturata con la tecnica dell'agguato e dell'aspetto. Nella pesca nel bassofondo è importante la cura del mimetismo del pescatore subacqueo, spesso esemplari di taglia interessante sono in compagnia di saraghi, salpe, notoriamente più piccole. Un indicatore della presenza di orate sono i resti di cozze frantumate o di ricci. Negli allevamenti di cozze la presenza di orate è diffusa in quanto possono trovare alimentazione costante. Nel nord Adriatico la presenza di questi sparidi è consistente in laguna di Venezia, sono presenti inoltre lungo le dighe frangiflutti e sulle barriere artificiali delle bocche di porto. È molto sensibile alla temperatura dell'acqua, che quando scende sotto i 16-18° le porta a migrare in zone anche di qualche grado superiore e a maggior profondità.
È un pesce dalle carni molto pregiate, prive o quasi di lische, è paragonabile al branzino. Può essere cotto intero al forno, al sale, farcito, alla griglia o in court-bouillon, ma può anche essere sfilettato e cotto a filetti.[3]. Nel tipo di preparazione che s'intende fare, molto importante è la pezzatura, 4-500 gr. in padella, 700-2 kg al forno o al sale, oltre i 2 kg alla griglia, o sfilettandola preparando il carpaccio crudo. E abbastanza semplice distinguere il pesce d'allevamento rispetto a quello selvaggio pescato, dalla colorazione che risulta più vivace, con sfumature rosate negli esemplari pescati .
L'orata (Sparus aurata Linnaeus, 1758) è un pesce osseo di mare e di acque salmastre, appartenente alla famiglia Sparidae.
Il nome deriva dalla caratteristica striscia di color oro che il pesce mostra fra gli occhi.
Auksaspalvis sparas (lot. Sparus aurata) – jūrinių karosų (Sparidae) žuvų šeimos, monotipinės doradų (Sparus) genties rūšis.
De goudbrasem (Sparus aurata) is een straalvinnige vis uit de familie van zeebrasems (Sparidae), orde baarsachtigen (Perciformes), die voorkomt in het noordoosten en het oosten van de Atlantische Oceaan en in de Middellandse Zee.
De goudbrasem kan een lengte bereiken van 70 centimeter en kan maximaal 11 jaar oud worden. De vis heeft één rugvin met 11 stekels en 13-14 vinstralen en één aarsvin met drie stekels en 11-12 vinstralen.
De goudbrasem komt zowel in zoet, zout als brak water voor in gematigde wateren. De soort is voornamelijk te vinden in kustwateren en komt ook voor in de Nederlandse Waddenzee. De diepte waarop de soort voorkomt is 1 tot 150 meter.
Het dieet van de vis bestaat hoofdzakelijk uit macrofauna en vis.
De goudbrasem is voor de visserij van aanzienlijk commercieel belang. Bovendien wordt er op de vis gejaagd in de hengelsport.
In Mediterrane landen als Griekenland, Turkije en Spanje wordt de vis gekweekt. In Frankrijk wordt de goudbrasem "daurade (of dorade) royale" genoemd.
De soort staat niet op de Rode Lijst van de IUCN.
De goudbrasem (Sparus aurata) is een straalvinnige vis uit de familie van zeebrasems (Sparidae), orde baarsachtigen (Perciformes), die voorkomt in het noordoosten en het oosten van de Atlantische Oceaan en in de Middellandse Zee.
Dorade (Sparus aurata) er en fiskeart som tilhører havkarussene.
Kroppen er oval og flattrykt fra sidene. Øynene er små. Den er sølvgrå med en svart flekk på gjellelokket. Voksne eksemplarer har svarte og gylne bånd på hodet. Den kan bli 70 cm lang, men vanlig lengde er opptil 35 cm.
Dorade svømmer alene, eller i små stimer, over sandbunn og i sjøgrasområder. Om våren vandrer den ofte inn i brakkvann i laguner og elvemunninger. Arten er vanlig fra brenningssonen ned til 30 m dyp, men er tatt ned til 150 m. Den eter bløtdyr, krepsdyr og fisk.
Arten er utbredt i Atlanterhavet fra De britiske øyer til Kanariøyene og Kapp Verde. Den er også vanlig i Middelhavet, men er svært sjelden i Svartehavet.[1]
Dorade er populær matfisk og blir også solgt i norske butikker. Verdensfangsten av vill dorade var i 2012 bare 8096 tonn, mens det ble produsert 159 730 tonn i oppdrettsanlegg.[2]
Dorade (Sparus aurata) er en fiskeart som tilhører havkarussene.
Kroppen er oval og flattrykt fra sidene. Øynene er små. Den er sølvgrå med en svart flekk på gjellelokket. Voksne eksemplarer har svarte og gylne bånd på hodet. Den kan bli 70 cm lang, men vanlig lengde er opptil 35 cm.
Dorade svømmer alene, eller i små stimer, over sandbunn og i sjøgrasområder. Om våren vandrer den ofte inn i brakkvann i laguner og elvemunninger. Arten er vanlig fra brenningssonen ned til 30 m dyp, men er tatt ned til 150 m. Den eter bløtdyr, krepsdyr og fisk.
Arten er utbredt i Atlanterhavet fra De britiske øyer til Kanariøyene og Kapp Verde. Den er også vanlig i Middelhavet, men er svært sjelden i Svartehavet.
Dorade er populær matfisk og blir også solgt i norske butikker. Verdensfangsten av vill dorade var i 2012 bare 8096 tonn, mens det ble produsert 159 730 tonn i oppdrettsanlegg.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Dorada[2], sparus złotogłowy[3] (Sparus aurata) – gatunek ryby okoniokształtnej z rodziny prażmowatych (Sparidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Sparus.
Ryba ta występuje w Morzu Śródziemnym oraz pasie wód przybrzeżnych środkowej części wschodniego Oceanu Atlantyckiego.
Ciało wysokie, bocznie ścieśnione. Mały otwór gębowy. Zęby na przodzie szczęk ostre, stożkowe, a na bokach i z tyłu – szerokie. Ubarwienie srebrzyste z ciemniejszym grzbietem i jaśniejszym brzuchem.
Dorada dosiąga długość ciała do 70 cm.
Dorada jest gatunkiem o wysokiej wartości użytkowej, poławiana i hodowana w sadzach morskich (głównie w Grecji, Turcji, Hiszpanii, Włoszech), a także poławiana w wędkarstwie. Dorada była ulubioną rybą starożytnych Rzymian. Spożywana najczęściej w postaci ryby patroszonej - pieczonej lub grillowanej, względnie filetów rybnych. Jest także niezastąpiona jako składnik sushi.
Dorada, sparus złotogłowy (Sparus aurata) – gatunek ryby okoniokształtnej z rodziny prażmowatych (Sparidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Sparus.
Sparus aurata é um peixe da família Sparidae cujo nome vulgar em Portugal é dourada (às vezes, doirada). Em virtude de seu sabor, é um peixe de alto valor comercial. A espécie foi descrita e catalogada pelo zoólogo Linnaeus em 1758.[1]
Etimologicamente, o termo «dourada» espalhou-se pelo mundo no século XVII através do espanhol dorado, este proveniente do latim deauratus.[2]
É um peixe de ventre prateado e dorso acinzentado, com mancha negra por cima do opérculo e mancha dourada entre os olhos, envolvida por duas zonas escuras. Apresenta lábios grossos e dentes frontais fortes e pode atingir os 70 cm de comprimento. A dourada habita fundos rochosos do sublitoral e alimenta-se de invertebrados e peixes.
Em 2011, Portugal produziu cerca de 828 toneladas de dourada, grande parte no sistema semi-intensivo de esteiro em antigas salinas.[3] As zonas de produção localizam-se nas rias de Aveiro, Formosa e Alvor, nos estuários do Mondego, Sado e Guadiana.
Existe ainda uma produção intensiva em estruturas flutuantes no porto de Sines e na zona sul da Madeira.
Sparus aurata em Spiaggia de La Pelosa, na costa noroeste da Sardenha, Itália
Uma dourada-real recém-pescada
Dourada frita acompanhada com batatas
Sparus aurata é um peixe da família Sparidae cujo nome vulgar em Portugal é dourada (às vezes, doirada). Em virtude de seu sabor, é um peixe de alto valor comercial. A espécie foi descrita e catalogada pelo zoólogo Linnaeus em 1758.
Etimologicamente, o termo «dourada» espalhou-se pelo mundo no século XVII através do espanhol dorado, este proveniente do latim deauratus.
É um peixe de ventre prateado e dorso acinzentado, com mancha negra por cima do opérculo e mancha dourada entre os olhos, envolvida por duas zonas escuras. Apresenta lábios grossos e dentes frontais fortes e pode atingir os 70 cm de comprimento. A dourada habita fundos rochosos do sublitoral e alimenta-se de invertebrados e peixes.
Em 2011, Portugal produziu cerca de 828 toneladas de dourada, grande parte no sistema semi-intensivo de esteiro em antigas salinas. As zonas de produção localizam-se nas rias de Aveiro, Formosa e Alvor, nos estuários do Mondego, Sado e Guadiana.
Existe ainda uma produção intensiva em estruturas flutuantes no porto de Sines e na zona sul da Madeira.
Sparus aurata em Spiaggia de La Pelosa, na costa noroeste da Sardenha, Itália
Uma dourada-real recém-pescada
Dourada frita acompanhada com batatas
Dorada (Sparus aurata) este un pește care trăiește în Marea Mediterană și în unele părți costale ale Atlanticului de nord. Acest nume este asociat mai multor pești teleosteeni (cu reflexe aurii). Cel mai adesea, acesta atinge ca lungime 35 de centimetri (sau chiar și până la 70 de centimetri) și în greutate cam 17 kilograme. [1]
Se hrănește cu midii și crustacee. Dorada este cunoscut atât pentru carnea sa foarte gustoasă, cât și pentru spectaculozitatea pescuitului.
Dorada (Sparus aurata) este un pește care trăiește în Marea Mediterană și în unele părți costale ale Atlanticului de nord. Acest nume este asociat mai multor pești teleosteeni (cu reflexe aurii). Cel mai adesea, acesta atinge ca lungime 35 de centimetri (sau chiar și până la 70 de centimetri) și în greutate cam 17 kilograme.
Orada ali zlatobrov (znanstveno ime Sparus aurata) je morska riba iz družine šparov.
Ime zlatobrov je ta riba dobila zaradi značilnega zlato rumenega pramena nad očmi, med ribiči pa je bolj znana kot orada. Na Hrvaškem je riba znana tudi pod imeni komarča, podlanica, zlatica, ...
Orada je bočno stisnjena masivna riba z močno in parabolično zakrivljeno glavo z velikimi usti, v katerih so močni zobje (meljaki), s katerimi tre školjčne lupine, saj so školjke njena glavna hrana. Hrbet orade je modrozelen, boki sivomodri z vzdolžnimi temnejšimi progami, na zgornjem robu škržnega poklopca pa ima črno pego.
Zraste do dolžine 60 cm in doseže do 10 kg teže. Spolno dozori v drugem letu starosti, pri samcih pa se v tretjem ali četrtem letu moški spolni organi začnejo spreminjati v ženske. Tako so veliki primerki skoraj brez izjeme samice[1].
Orada živi povsod v obalnem pasu, do globine 20 metrov, zadržuje pa se v bližini večjih školjčišč. Pogosto se zadržuje tudi v somornici, zaradi česar dela veliko škodo v umetnih gojiščih školjk. Zaradi velike prilagodljivosti orade na veliko gojijo v ribogojnicah, kjer hitro raste in v dveh letih doseže prodajno težo med 25 in 30 dekagramov. Domovina orade so vsa morja Sredozemlja, Črno morje in obala Atlantskega oceana.
Oradino meso je belo in izjemno okusno, pri večjih primerkih pa lahko postane nekoliko pusto. Ribe do teže 1 kg sodijo v najvišji kakovostni razred, pripravljajo pa jo na različne načine. Najbolj okusna naj bi bila kuhana, čeprav jo pogosto tudi cvrejo, pečejo in pripravljajo na žaru.
Orada je tudi izjemno priljubljena riba za športni ribolov. Lovijo jo s palico, na parangal, z mrežami, pa tudi s harpunami. Izjemno priljubljen je tudi lov na orade s podvodno puško.
Orada ali zlatobrov (znanstveno ime Sparus aurata) je morska riba iz družine šparov.
Ime zlatobrov je ta riba dobila zaradi značilnega zlato rumenega pramena nad očmi, med ribiči pa je bolj znana kot orada. Na Hrvaškem je riba znana tudi pod imeni komarča, podlanica, zlatica, ...
Guldsparid (Sparus aurata) även kallad guldbraxen, är en saltvattensfisk med utbredning i östra Atlanten från Brittiska öarna till Kap Verdeöarna samt i Medelhavet och i mindre utsträckning i Svarta Havet. Unga exemplar återfinns i områden med bräckt vatten, såsom flodmynningar, senare i grunda områden längs stränder sällan på större djup än 40 meter. Den uppehåller sig gärna över klippbottnar bland sjögräs och bottenvegetation. Guldspariden lever i huvudsak på animalisk föda, såsom kräftdjur, musslor och fisk men kan också äta vegetabilisk föda som alger.
Guldspariden blir som längst cirka 60 centimeter lång med en största vikt på drygt ett kilogram. Den fisk som föds upp i fiskodlingar slaktas vid en vikt på cirka 500 gram. Fisken är tillplattad från sidan och mycket hög. Huvudet är stort och rundat. Den har en ryggfena och bukfenorna avslutas i spetsar. Gällocken har svarta fläckar, ryggen är grön med guldstick, sidor och buk i huvudsak silverfärgade. Namnet härleds av ett guldfärgat band mellan ögonen.
Fisken är hermafrodit, unga exemplar är hanar upp till cirka 2 års ålder eller cirka 600 grams vikt. Den växlar därefter till hona, som den förblir resten av sitt liv. De vuxna lever i små stim på djupare områden. När lektiden kommer under höst till vinter lämnar fiskarna stimmet för leken. De största fångsterna av viltfångad guldsparid fångas under årets tre sista månader, under den senare delen av lekperioden. Under leken lägger varje hona omkring en miljon ägg.
Guldsparid var svår att driva i kommersiell odling och först på 1990-talet lärde man sig att göra det så att det var kommersiellt lönsamt. Sedan dess har fångsten av vildfångad fisk minskat till cirka 3 000 ton på grund av utfiskning och förorening av fiskens livsmiljö [1]. De största fiskodlingarna i Medelhavsområdet finns idag i Grekland med cirka 100 000 ton per år (2015R), följt av Turkiet, Italien, Spanien och Israel.[2]
Guldsparid (Sparus aurata) även kallad guldbraxen, är en saltvattensfisk med utbredning i östra Atlanten från Brittiska öarna till Kap Verdeöarna samt i Medelhavet och i mindre utsträckning i Svarta Havet. Unga exemplar återfinns i områden med bräckt vatten, såsom flodmynningar, senare i grunda områden längs stränder sällan på större djup än 40 meter. Den uppehåller sig gärna över klippbottnar bland sjögräs och bottenvegetation. Guldspariden lever i huvudsak på animalisk föda, såsom kräftdjur, musslor och fisk men kan också äta vegetabilisk föda som alger.
Çipura ya da çupra (Sparus aurata), Sparidae familyasına ait, Akdeniz'de yayılım gösteren balık türü.
Klimatik yapıdan çipura balığına tüm Akdeniz’de rastlanmakla birlikte doğu ve güney doğu Akdeniz ülkelerinde, Kanarya Adaları'nda, İngiltere kıyılarında, Verde Burnu’nda ve nadir olarak Karadeniz kıyılarında rastlanır. Genellikle tropikal, subtropikal ve ılıman kuşaklarda yayılım gösteren çipura deniz fenogramlarının bulunduğu kumlu–çamurlu ve çamurlu ortamlarda yaşamını sürdürür. Bunun yanı sıra nehir ağızlarına ve lagüner bölgelere de girer. Türkiye'de daha çok güney sahilleri ve Ege kıyılarında yayılım gösterir. 30-50 gram olanları ince lidaki, 100 gram olanları lidaki, 100-180 gram olanları kaba lidaki, 200 gram ve üzeri ağırlıkta olanları da çipura olarak adlandırılır. 0-3 yaş arası çipuraların mide içerikleri incelendiğinde bu türün karnivor bir form olduğu ve özellikle ergin bireylerin Crustacea ve Mollusca familyasına ait türlerle beslendiği ortaya çıkmıştır. Sırt yüksekliği fazla olup lateralden yassılaşmış simetrik bir yapıya sahiptir. Baş iri, burun küt ve ağız terminal konumlu olup düzdür. Alt çenede dişler önde 4 adet kanin, arkada 4 sıra molar, üst çenede ön tarafta 4 adet kanin, arkada ise 3 sıra molar şeklindedir. Üst dudak, alt dudağa oranla daha kalın olup gözün başladığı noktanın paralelinde biter. Gözler orta derecede gelişmiştir. Göz çukuru önündeki mesafe, göz çapından en az iki kat daha uzundur. Gözler arasında V şeklinde yıldızsı bir bant vardır. Kuvvetli çenesiyle küçük kabukluları, balıkları ve diğer hayvanları kolayca yiyen etçil bir balıktır. Yaz aylarında sığlarda, kış aylarında da 30–40 m. derinliklerde yaşar. İki yaşın üzerindekiler daha da derinlere iner. Cinsel olgunluğa erişme yaşı 2 'dir. Bu dönemde balıkların genel olarak erkek oldukları gözlenir. 3 ve 4. yaştan itibaren balıklarda dişiliğe dönüşüm olduğu görülür (Protandrik hermafroditizm). Ortam koşullarına bağlı olarak balıkların cinsiyet değiştirmesi her zaman az da olsa mümkün olduğu bildirilmektedir. Çipura balıkları son 20-25 yılda ilgi çeken ve yetiştirmeye alınan bir tür olduğundan türün her an cinsiyet değiştirebildiği zaman zaman gözlenebilmekte ise de doğadan yakalanan yaşlı balıkların önemli bölümünün dişi olması ve iki yaşlı balıklarda erkek bireylerin çok yüksek oranda olması, bu türde balıkların 2. yaştan sonra çoğunlukla dişi olduklarını göstermektedir. zamanları Ekim – Aralık aylarında olur ve 100–150.000 yumurta dökerler. Eti az kılçıklı, sert, beyaz ve çok lezzetlidir. Izgarada pişirilmesi tercih edilir. Ayrıca üretim kültürüne uygunluğu nedeniyle ekonomik değeri çok yüksektir. Çipura balığı günümüzde Türkiye'de, Yunanistan'da, İsrail'de ve İspanya'da başarılı olarak üretilir. Yıllar boyunca yapılan kontrolsuz avlanmalar sonucu denizlerde sayısı cok azalmış ancak balık çiftliklerinde yetiştirilmektedir, balık çiftliklerinde yetiştirilen balıkların boyutu daha büyük ama eti daha az lezzetlidir.
1.ÇİPURA (Sparus aurata Lin., 1758) BALIĞININ BİYOLOJİSİ VE YETİŞTİRME TEKNİKLERİ Şahin SAKA-Kürşat FIRAT 2.İstanbul Büyükşehir Belediyesi Sağlık ve Sosyal Hizmetler Dairesi web alanı
Çupra
Kemikli balıklar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Çipura ya da çupra (Sparus aurata), Sparidae familyasına ait, Akdeniz'de yayılım gösteren balık türü.
Klimatik yapıdan çipura balığına tüm Akdeniz’de rastlanmakla birlikte doğu ve güney doğu Akdeniz ülkelerinde, Kanarya Adaları'nda, İngiltere kıyılarında, Verde Burnu’nda ve nadir olarak Karadeniz kıyılarında rastlanır. Genellikle tropikal, subtropikal ve ılıman kuşaklarda yayılım gösteren çipura deniz fenogramlarının bulunduğu kumlu–çamurlu ve çamurlu ortamlarda yaşamını sürdürür. Bunun yanı sıra nehir ağızlarına ve lagüner bölgelere de girer. Türkiye'de daha çok güney sahilleri ve Ege kıyılarında yayılım gösterir. 30-50 gram olanları ince lidaki, 100 gram olanları lidaki, 100-180 gram olanları kaba lidaki, 200 gram ve üzeri ağırlıkta olanları da çipura olarak adlandırılır. 0-3 yaş arası çipuraların mide içerikleri incelendiğinde bu türün karnivor bir form olduğu ve özellikle ergin bireylerin Crustacea ve Mollusca familyasına ait türlerle beslendiği ortaya çıkmıştır. Sırt yüksekliği fazla olup lateralden yassılaşmış simetrik bir yapıya sahiptir. Baş iri, burun küt ve ağız terminal konumlu olup düzdür. Alt çenede dişler önde 4 adet kanin, arkada 4 sıra molar, üst çenede ön tarafta 4 adet kanin, arkada ise 3 sıra molar şeklindedir. Üst dudak, alt dudağa oranla daha kalın olup gözün başladığı noktanın paralelinde biter. Gözler orta derecede gelişmiştir. Göz çukuru önündeki mesafe, göz çapından en az iki kat daha uzundur. Gözler arasında V şeklinde yıldızsı bir bant vardır. Kuvvetli çenesiyle küçük kabukluları, balıkları ve diğer hayvanları kolayca yiyen etçil bir balıktır. Yaz aylarında sığlarda, kış aylarında da 30–40 m. derinliklerde yaşar. İki yaşın üzerindekiler daha da derinlere iner. Cinsel olgunluğa erişme yaşı 2 'dir. Bu dönemde balıkların genel olarak erkek oldukları gözlenir. 3 ve 4. yaştan itibaren balıklarda dişiliğe dönüşüm olduğu görülür (Protandrik hermafroditizm). Ortam koşullarına bağlı olarak balıkların cinsiyet değiştirmesi her zaman az da olsa mümkün olduğu bildirilmektedir. Çipura balıkları son 20-25 yılda ilgi çeken ve yetiştirmeye alınan bir tür olduğundan türün her an cinsiyet değiştirebildiği zaman zaman gözlenebilmekte ise de doğadan yakalanan yaşlı balıkların önemli bölümünün dişi olması ve iki yaşlı balıklarda erkek bireylerin çok yüksek oranda olması, bu türde balıkların 2. yaştan sonra çoğunlukla dişi olduklarını göstermektedir. zamanları Ekim – Aralık aylarında olur ve 100–150.000 yumurta dökerler. Eti az kılçıklı, sert, beyaz ve çok lezzetlidir. Izgarada pişirilmesi tercih edilir. Ayrıca üretim kültürüne uygunluğu nedeniyle ekonomik değeri çok yüksektir. Çipura balığı günümüzde Türkiye'de, Yunanistan'da, İsrail'de ve İspanya'da başarılı olarak üretilir. Yıllar boyunca yapılan kontrolsuz avlanmalar sonucu denizlerde sayısı cok azalmış ancak balık çiftliklerinde yetiştirilmektedir, balık çiftliklerinde yetiştirilen balıkların boyutu daha büyük ama eti daha az lezzetlidir.
Поширені у східній Атлантиці від Британії та Гібралтару до Кабо-Верде, навколо Канар[2]. Зустрічається у Середземному морі[3], а також у Чорному морі біля берегів Болгарії, Румунії, Росії та Туреччини[4]. Біля берегів України відомі лише поодинокі знахідки біля берегів Криму[5].
Спар є протоандрічним гермафродитом.
Живиться переважно рибою, ракоподібними, молюсками. Також може споживати морські водорості.
Важливий промисловий об'єкт, відомий також під торговою маркою дорада, або дорадо. Є частиною традиційної каталанської кухні, популярним об'єктом марикультури в Каталонії і взагалі у Середземномор'ї.
Є частиною традиційної кухні усіх приморських народів у багатьох частинах світу. Готувати цю рибу можна абсолютно будь-яким способом або навіть споживати сирою, з будь-яким гарніром і майже будь-якими соусами. Смак схожий на смак лаврака, тому у всіх рецептах ці риби взаємозамінні.
Спара оцінять любителі здорового способу життя та прихильники низькожирових дієт, оскільки в середньому ця риба містить всього 1,8 гр жирів на 100 г філе.
Cá tráp đầu vàng (danh pháp hai phần: Sparus aurata) là một loài cá thuộc họ Cá tráp (Sparidae), được tìm thấy chủ yếu ở Địa Trung Hải và các vùng ven biển phía đông của Bắc Đại Tây Dương. Nó có chiều dài khoảng 35 cm (1,15 ft), nhưng có thể lên đến 70 cm (2,3 ft) và nặng khoảng 17 kg (37 lb).[1] Tên của nó xuất phát từ khoảng màu vàng giữa hai mắt của nó.
Nó sống ở vùng biển có độ sâu từ 0-30 mét (0–98 ft), nhưng cũng có thể tìm thấy chúng ở độ sâu 150 mét (490 ft). Loài này sống đơn lẻ hoặc theo nhóm nhỏ ở gần cỏ biển hoặc đáy cát. Vào mùa xuân, người ta cũng tìm thấy chúng tại các cửa sông.[1]
Thức ăn chủ yếu của nó là các loài động vật có vỏ và một số loài thực vật.[1]
Loài cá này là một loại thực phẩm quý, nhưng sản lượng đánh bắt cá tự nhiên tương đối khiêm tốn, khoảng 6.100 - 9.600 tấn trong giai đoạn 2000-2009, chủ yếu là từ Địa Trung Hải.[2]. Hiện nay chúng được chăn nuôi rộng rãi trong các đầm phá ven biển và ao hồ nước mặn. Trong những năm 1980, chúng từng là sản phẩm chăn nuôi quan trong ở khu vực Địa Trung Hải. Cho đến cuối những năm 1980 thì sản lượng chăn nuôi vẫn chưa đáng kể, nhưng đã đạt 140.000 tấn trong năm 2010, do đó việc khai thác đánh bắt trong tự nhiên cũng đã giảm đi.[3]
Loài này được sử dụng rộng rãi trong các món ăn ẩm thực vùng Địa Trung Hải, dưới nhiều tên khác nhau:
Cá tráp đầu vàng (danh pháp hai phần: Sparus aurata) là một loài cá thuộc họ Cá tráp (Sparidae), được tìm thấy chủ yếu ở Địa Trung Hải và các vùng ven biển phía đông của Bắc Đại Tây Dương. Nó có chiều dài khoảng 35 cm (1,15 ft), nhưng có thể lên đến 70 cm (2,3 ft) và nặng khoảng 17 kg (37 lb). Tên của nó xuất phát từ khoảng màu vàng giữa hai mắt của nó.
Nó sống ở vùng biển có độ sâu từ 0-30 mét (0–98 ft), nhưng cũng có thể tìm thấy chúng ở độ sâu 150 mét (490 ft). Loài này sống đơn lẻ hoặc theo nhóm nhỏ ở gần cỏ biển hoặc đáy cát. Vào mùa xuân, người ta cũng tìm thấy chúng tại các cửa sông.
Thức ăn chủ yếu của nó là các loài động vật có vỏ và một số loài thực vật.
Испокон веков употребляется в пищу приморскими народами. Готовить её можно абсолютно любым способом или даже есть сырой, с любыми гарнирами и почти любыми соусами. Вкус дорады похож на вкус морского волка, иначе называемого лавраком или сибасом. Поэтому во всех рецептах эти рыбы взаимозаменяемы.
Дораду ценят любители здорового образа жизни и приверженцы низкожировых диет, так как дорада в среднем содержит всего 3,0 г жиров на 100 г филе.[источник не указан 250 дней]
Испокон веков употребляется в пищу приморскими народами. Готовить её можно абсолютно любым способом или даже есть сырой, с любыми гарнирами и почти любыми соусами. Вкус дорады похож на вкус морского волка, иначе называемого лавраком или сибасом. Поэтому во всех рецептах эти рыбы взаимозаменяемы.
Дораду ценят любители здорового образа жизни и приверженцы низкожировых диет, так как дорада в среднем содержит всего 3,0 г жиров на 100 г филе.[источник не указан 250 дней]
金頭鯛（学名：Sparus aurata）亦称大西洋鲷，為輻鰭魚綱鯛形目鯛科，是鲷属的唯一物種，分布於東大西洋區，從不列顛群島至維德角群島海域。棲息在海草床、沙底質海域，棲息深度1-150公尺。成小群活動，屬雜食性，以貝類、海草為食，可做為食用魚及遊釣魚。
金頭鯛属于海水鱼，分布於東大西洋海域，包括不列顛群島、直布罗陀海峡、佛得角、加那利群岛海域，以及地中海海域，黑海很少。[1]
银灰色，最大年龄11年，體長可達70公分，最大体重17.2公斤，但一般不超过2.5公斤[1]。颌具靠前的4到6个犬齿，靠后逐步成为臼状的钝齿，咬合力很强，以貝類、海草為食。[2]
每年10月～12月，在开阔海域产卵。金头鲷卵为圆球形，属浮性卵，吸水膨胀后卵径为0.82～0.92毫米，油球1个。金头鲷胚胎发育历时约45小时，仔鱼即可破膜而出[3]。幼鱼在早春向沿海洄游。秋末回到开阔海域，成鱼开始繁育。
该种类是雄性先熟雌雄同体，2岁性成熟为雄性，体长20～30厘米；3岁则变为雌性，体长33～40厘米。雌鱼可分批产卵，每天产卵2～8万颗，产卵期长达4个月。在养殖条件下，用群居和激素因素可调节性反转。[4]
肉质结实，呈白色。与绯小鲷相比，骨头较少，7月至10月味道最好。做法有红烧、清蒸、烤鱼等。金头鲷不能烤太久，否则皮会变硬，口感不佳。[5]
多在地中海区域养殖，最适盐度10‰～15‰，最适温度22℃～30℃。2002数据显示，希腊是最大的生产者（49%），其次是土耳其（15%）、西班牙（14%）和意大利（6%）。此外以色列（3%）、克罗地亚也有养殖。目前的养殖方式主要有网箱养殖、潮间带池塘养殖和工厂化养殖。[6]
2000～2003年，养殖金头鲷的价格崩溃，欧洲市场价格在5.5英镑/公斤左右（350克规格）。在中国，该鱼一龄鱼可达500g左右[7]，七八两即可上市售卖，养殖成本在15元/斤左右，而市场上售价普遍在25元/斤以上[8]。
.png)
金頭鯛（学名：Sparus aurata）亦称大西洋鲷，為輻鰭魚綱鯛形目鯛科，是鲷属的唯一物種，分布於東大西洋區，從不列顛群島至維德角群島海域。棲息在海草床、沙底質海域，棲息深度1-150公尺。成小群活動，屬雜食性，以貝類、海草為食，可做為食用魚及遊釣魚。
ヨーロッパヘダイ （英: Gilt-head bream、Sparus aurata）は、地中海および北大西洋東岸に生息するスズキ目スズキ亜目タイ科の魚類。青みがかった銀色の体で前頭部に金色の帯があるのが特徴。ポピュラーな食用魚で、商業流通している。
成魚の体長は50から60cm程度。一般的には水深30mでよくみられるが、成魚は150mの深さにもいる。個体または小さな集団で行動する。食欲旺盛で餌は主に甲殻類やムール貝やカキなどの貝類。強力な歯で殻を噛み砕いて食べる。産卵時期は10月から12月。
天然産の他にヨーロッパ各国で養殖されている。非常に一般的な食用魚であり、生、蒸し焼き、フライパンやオーブンで焼くなど様々に調理される。
ヨーロッパヘダイ （英: Gilt-head bream、Sparus aurata）は、地中海および北大西洋東岸に生息するスズキ目スズキ亜目タイ科の魚類。青みがかった銀色の体で前頭部に金色の帯があるのが特徴。ポピュラーな食用魚で、商業流通している。
.jpg){kind=link}